24 Aralık 2011 Cumartesi

Empatiye Ne Dersin?


Korkuyorsun
Çünkü canın yanacak, yıpranacaksın, inanacaksın çünkü.
Bir çocuk gibi ürkeceksin!
Umduğumdan daha da yanıyor canım,
Düştüm saçmalığın en dibine.
Ve haykırıyorum oradan! Dön!
Uzat elini, ben hep buradayım! N’olur dön!
Ama sen istemeyeceksin bunu
Zaman hangi yöne akacağını şaşırıyor.
Göz bebeklerim çatlıyor kör karanlıkta.
Kasvet boğuyor.
Çöküyor olağan gücüyle gırtlağıma!
Ter döküyor mantığım tüm gece.
Göz kapaklarım yırtılıyor,
Ve kurutuyor pınarlarımı yaşlar…
Parmak uçlarım seni arıyor,
Gurur arıyor bir yerlerde
Ama beyhude.
Tenim geriliyor, zımbalanıyorum yatağa.

Sesin koparacak kıyameti
Yerle yeksan olacak zaman ve mekan.
Güneş batıdan doğacak ve kadran
Tam aksine, bana yönelecek.
Elinde tırpanla vuracaksın göğsümden.
Melekler seyreyleyecek, gülecek halime.
Kanatlarından düşen tek bir tüye bile
Razı olacağım o an.
Ve inecek kanayan avuçlarıma
Süzüle süzüle semada.

Tam alacakken elime kanatlarını,
Açacağım gözlerimi inadına.
Ve yakacağım gecemi
Biraz kör biraz topal halimle.
Ne gemi bırakacağım ne de yıldız.
Sönsün gitsin hepsi!
Umurumda mı ki ışık?
Empatiye ne dersin?
Yapar mısın hala?


Aralık 2011
ozncgl

Karalama defteri, Anekdotlar ve Saçmalıkların yüze vurumu


Karalama defteri, Anekdotlar ve Saçmalıkların yüze vurumu


Yazmak, karalamak istiyorum sadece!
Müsvedde hayatlarımızda, halı kenarında araba sürmek gibidir yaşamak. Çizgi dışına çıktığımızda salak bir duygu seli yaşarız. Yaşamaktayız.
Gönlümüzden geçen, aklımızdan geçmez hiç. Sonumuz hayrolsun. Umulsun!
Aynaya baktım bugün. Her zamankinden daha umutsuzdu sıfatım. “Bok gibiyim!”
Aynalardan daha aldatıcı şey var mı ki bu Dünya’da,Ay’da, Mars’ta? Düşündüğümü yansıtmıyorsa, hayallerimi göstermiyorsa, neye yarar ki? Salaklıklarımızı, hatalarımızı vurmuyorsa suratımıza, ne halta yarar? Aşağılamıyorsa bizi?
Beni istediğim gibi değil! Bana benim olmamı sağlayacak şekilde gösteriyorlar aynalar.
Baktığımda sadece ‘ego’mu görüyorum. Çünkü aynada mantık yok! Çünkü aynaların dili yok!
Ne istersen o işte.
Okumaktan ziyade şu sıralar gözlerim. Kanburum çıkmış, elimde sigaram, oturuyorum masada. Masa lambam yok. Öyle havalara da girmedim ayrıca.
Saçmalamaktan yazamıyorum da. İşin garip tarafı kimse de sormuyor “Senin olayın ne?”
Atmak istiyorum başımdan, aklımdan, ruhumdan sapıtmış düşüncelerimi, hatta komple beynimi. Kalp damarlarım üç saniyeye kadar daha dirençliydi yediği halta karşı. Şimdi üst üste bindiler.
Sadece bizde oluyor böyle şeyler. “damar damar üstüne binmiştir. Ovala geçer!”
E kalp? Onu kim ovalayacak, okşayacak?”
Kıralım o zaman kaburgalarımızı, alalım elimize bi neşter. Vur babam vur, vur Allah vur. Kan revan içinde alayım elime kalbimi ve bakayım şu sıfatsıza. Al sana ayna!
Bak nasıl da çirkinsin işte. Nasıl da bıkmış, biçaresin. Öyle boş ki şu anda içi, ne verirsen alır, besler, büyütür sorgusuz.
Yani bağlanır tekrar ve tekrar…
Saçmalıklarına dönersin, halı kenarında araba değil ancak göz yaşını silersin artık. Tokattır ayna ve düşürür seni beklemediğin en zor anında!
Hesapta soramazsın ayrıca. Çoktan kırılmıştır çünkü, burkulmuştur yürek!
Ama kapılırsak bir deja vuya, neden olmasın ki?
Yine, yeniden.. Aptallıklar ve çaresizlikler!
Gülebilirsen de bunların arasında ne mutlu sana!

Aralık 2011
146
ozncgl

18 Aralık 2011 Pazar

Anti Mahal 2


Bazen o kadar zoruma gidiyor ki zamanın vurdumduymazlığı, yırtasım geliyor gökyüzünü.
Yıldızları kandırıp tek tek teşebbüs ettirmek istiyorum intihara. Çok uzaktalar. Aşırı!
Kim bilir belki elimi uzatsam tutacaklar. Ama korkuyorum. “Varlığı yetmeli” diyorum ama.. kime diyorum? Nadiren bulutları seresim geliyor üzerlerine. Sırf “elim gitmesin” diye.
Elim giderde tutarsam eğer, okşar mı şevkatle, yoksa yakar mı tüm hiddetiyle?
Bazen de düşünüyorum “Ne kaybedersin ki? Bu zamana kadar yakaladığın yıldızların sönüp gitmeleri ne değiştirdi hayatında? Ne kaybettirdi birkaç ilaç haricinde?”
Beklemeli miyim ki? Belki düşünürsem, hayal kurarsam mantığım el verdiğince.. Belki…

Havaya atılır top ve renk söylenir gırtlak yırtılırcasına! “AŞK!”
Neden bulamıyorum o rengi? Neden sağda solda yok o renk!? Tam küfürlük hani!
Koşuyorum öylece. O yuvarlak şey sırf değmesin diye. Acıtmasın ruhumu diye.
Ama değse ne olur ki? Sıra bana geçer ve en zor rengi söyler ardından çakarım topu birinin sırtına, koluna herneyse!
Buldum sanırım.. Nasıl bi renk bu böyle?  Bir şekle sokamıyorum. Neden!? Bu kadar mı aciz gözlerim, sinir uçlarımdan ve mantığımdan? Kim cevap verecek bana? Neyse.. Tutmalıyım bu rengi. Hayır tutmamalıyım. Eğer alırsam onu elime.. Bir daha bırakamayabilirim. Düşünceler sarmışken bir ses çınladı kulağımda “İSTOOOP!”
Sanırım sıra bende!
Ama ben nasıl yaratırdım aşkı? Nasıl arattırabilirdim çaresizce? Kaçmasını nasıl engelleyebilirdim? Daha önemlisi nasıl düşünebilirdim aşkın rengini? Yine düşüncelere daldım!
Bu sefer bir renk tutmadım ve bıraktım topu oracıkta. “İNTİHARA”

Nasıl olsa o renk bulacak yine yüreğimi.

Ellerim cebimde şimdilik..Hava da soğuk hani biraz ve son sigaram. Yakıyorum.. Yaaktıım!
Yakmalı mıyım acaba?


Yine kulak kabartıyorum sessizliğe.
Yine sigaram tatlı, sıkıntıdan mütevellit.
Küllüğüm yine mezarlık biçare,
Parmak uçlarım habersiz dokunduklarından…
Hüzün yine mayhoş!
Yine avare,
Giriyor iki dudağım arasından..


17:06
11.12.11